.Soğuk

Çare.

Yürüyorsun. Her adımına anlam yükleyerek yürüyorsun. Döneceğin yollar , kuracağın cümleler olacak biliyorsun. Fakat aynı kaderin farklı renklerinden bir gök kuşağı yaratmak mümkün olmuyor. Çünkü yağmur artık eskisi gibi yağmıyor. Tüm zorunluluklar yerini alışkanlığa bırakıyor. Yürüdüğün kaldırımdaki çukurlara , her gün aynı şeyleri konuştuğun insanlara ve geleceğinle oynayan tesadüfi durumlara alışıyorsun. Daha az şaşırıyorsun ve daha çabuk kabul ediyorsun. Sonunda seninle aynı şeyleri düşünen insanlar bile , bu kadar düşünme artık demeye başlıyorlar. Ve insanoğlu , seni alıştığı şeyler ile sakinleştirmeye çalışıyor. Sen , yürümeye devam ediyorsun.

Yürüyorum. Her adımda kendimi dinleyerek yürüyorum. Bu yüzden zaman zaman duruyorum da. Ve durduğumda sırtımda bir serinlik hissediyorum. Çünkü ben ne kadar durursam durayım , zaman asla durmuyor. Bir yarıştan öte , kaçınılmaz bir kovalamaca bu. Fakat her durduğumda , zamanın size nasıl dokunduğunu görebiliyorum. Bense her durduğumda , zaman benden biraz daha uzaklaşıyor. Anılarım silinmeye başlıyor ve isimlerinizi unutuyorum. Sonunda dünyam küçülmeye başlıyor.

Anladığını düşünüyorsun. Oysa durum artık anlaşılmak da değil. Ben sadece her fırsatta kusuyorum. Dedim ya , seni alıştıkları şeyler ile sakinleştirmeye çalışıyorlar. Herkes nedenin peşinde. Oysa ben bir sonucun içinde boğuluyorum. Yani cevapları bildiğim için bu noktadayım. Kabul etmemek gibi bir şansım olmadığını düşünüyorsunuz. Fakat ben artık bunu duyduğumda üzülmüyor , sinirleniyorum.

Benim için hayat , varlığını kabul etmediğim şeylerin mezarlığında bekçilik yapmak oldu. Buradan çıkmamalılar. Fakat buraya gelecek daha çok şey var. Ve siz tüm bunları okuduktan sonra bile, hala neden böyle oldu diye düşünüyorsunuz. Düşünün ve aynı kuyunun içinde kavga edip duralım.

Sen üzerine örttüğün yorgan kadar sıcaksın.
Üzerine örttüğün hayat kadar.
Fakat gerçeklik,
hep soğuk kalacak.